منافقان و مشرکان (قرآن)نَفَق، ايجاد سوراخى در زمین است كه راه رهايى داشته باشد -همانند سوراخ موش- پايان يافتن و از بين رفتن. نفاق عبارت است از داخل شدن در شرع و دین از راهى و خروج از آن از راه ديگر، اظهار اسلام با اهل آن و مخفى كردن غير اسلام در درون، ظاهر و باطن متفاوت داشتن، دورویی، ریاکاری. [۴]
فرهنگ بزرگ سخن، ج ۸، ص ۷۸۸۲، «نفاق».
نفاق هم در ایمان است، هم طاعات، هم معاشرت با مردم. نفاق اعمّ از ریا است. در این مقاله آیات مرتبط با منافقان و مشرکان معرفی می‌شوند.۱ - همسویی در بدگمانی به خداهم سويى منافقان و مشرکان، در بدگمانی به خدا: ... الْمُنافِقِينَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْمُشْرِكِينَ وَ الْمُشْرِكاتِ الظَّانِّينَ بِاللَّهِ ظَنَّ السَّوْءِ .... و نيز مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را كه به خدا گمان بد مى‌برند مجازات كند، حوادث سويى (كه براى مؤمنان انتظار مى‌كشند) تنها بر خودشان نازل مى‌شود، خداوند آنها را غضب كرده، و آنها را از رحمت خود دور ساخته، و جهنم را براى آنها آماده كرده، و چه بد سرانجامى است. منافقان به هنگام حركت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و مؤمنان از مدينه گمان داشتند كه اين گروه هرگز سالم به مدینه باز نخواهند گشت، چنان كه در آيه ۱۲ همين سوره مى‌خوانيم:" بَلْ ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَنْقَلِبَ الرَّسُولُ وَ الْمُؤْمِنُونَ إِلى أَهْلِيهِمْ أَبَداً". و مشركان نيز گمان داشتند كه محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله با اين جمع كم، و نداشتن اسلحه كافى، سالم به مدينه باز نخواهد گشت، و ستاره اسلام به زودى افول مى‌كند. ۲ - همسویی در جنگ احزابهم سويى منافقان با مشركان، در صورت ورود سپاه احزاب به خانه‌هاى شان: وَ لَوْ دُخِلَتْ عَلَيْهِمْ مِنْ أَقْطارِها ثُمَّ سُئِلُوا الْفِتْنَةَ لَآتَوْها وَ ما تَلَبَّثُوا بِها إِلَّا يَسِيراً . آنها چنان بودند كه اگر دشمنان از اطراف و جوانب مدينه بر آنان وارد مى‌شدند و پيشنهاد بازگشت به سوى شرك به آنها مى‌كردند مى‌پذيرفتند، و جز مدت كمى براى انتخاب اين راه درنگ نمى‌كردند. نايب فاعل فعل «دخلت» مى‌تواند بيوت باشد. ۳ - پانویس۴ - منبعمرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳۱، ص۲۴۲، برگرفته از مقاله «منافقان و مشرکان». |